życie

Kiedyś patrzyłam na świat inną perspektywą. Miałam na wszystko i wszystkich wylane, liczyła się tylko pseudo przyjaźń i pseudo związek przez które wpakowałam się w niezłe kłopoty. Dziś gdy wiem, że moje życie może odwrócić się o 360st, stresuję się. Dziwne przecież to nic takiego, muszę tylko stać przed sądem i pokazać siebie z lepszej strony, a później okaże się czy zostanie tak jak jest czy się zmieni wszystko. Kiedyś wszystko wydawało się łatwiejsze, gdy patrzyło się na to co dzieje się w danej chwili i nie zwracało się uwagi na dane konsekwencje. Teraz gdy mało brakuje bym zaprzepaściła wszystko, wiem że gdybym miała możliwość cofnięcia czasu to całkowicie inną ścieżka bym poszła.

Dorośli uważają, że ich dzieci nie mają poważnych problemów. Tak naprawdę teraz 3/4 dzieci myśli nad samobójstwem bo nie widzą sensu życia. Niektórzy uważają, że ludzie, którzy chcą się zabić, albo już to zrobili są słabi. Jednak nie jest to prawdą bo ja np nie byłabym tak odważną osobą by popełnić samobójstwo. Takie osoby po prostu nie rozumieją z jakimi problemami walczyli. Teraz uważacie za problem np. to że rodzice nie chcą wam kupić ip czy też rzeczy z adidasa. Dzisiejsza młodzież zabiłaby się nawet za to. Nie powinno tak to wyglądać niektórzy męczą się z biedą w domu, a Ci bogatsi ich wyśmiewają. Jak nie masz drogich ciuchów, iphona lub nie liżesz się w każdej wolnej chwili ze swoją drugą połówką to jesteś skończony. Takie zachowanie jest mega dziecinne.

Pomagam różnym ludziom; problemy z rodzicami/szkołą/używkami/chłopakiem/okaleczaniem się itd. Znam bardzo dużo osób, które niby mają spokojne życie takie szczęśliwe, a tak naprawdę nie dają sobie rady. Uważam, że trzymanie czegoś w sobie nie jest dobrym rozwiązaniem, a duża ilość osób które nie chcą mówić o swoich problemach z dnia na dzień się powiększa. Pytanie dlaczego? Może dlatego, że nie mają wsparcia w rodzinie, przyjaciołach po prostu w nikim i wydaje im się, że najlepszym rozwiązaniem jest spróbowanie zioła by na chwilę wyczilować i jest po problemie, a prawda jest całkowicie inna. PAMIĘTAJCIE o tym, że takie rzeczy nie sprawią, że wasze problemy znikną, ale jeszcze więcej może ich być. Lepiej porozmawiać z terapeutą, albo osobą która was nie oceni mimo wszystko niż trzymać to w sobie lub innaczej to załatwić. Chcę wam to uświadomić jedną historią z którą miała doczynienia moja koleżanka. X (tak ją nazwijmy) jest prawie 13-letnią dziewczyną, która ma wielkie serce, zawsze pomoże, nie ocenia, po prostu Cię wysłucha. W głębi duszy jest cudowną osobą jednak przez to, że trafiła do domu dziecka jej zachowanie bardzo się zmieniło. Zakolegowała się z niewłaściwymi osobami, które tak naprawdę mają ją gdzieś i chodzi im tylko o to by miał kto brać na siebie cały przypał jak go będą mieli. Piją, palą, ćpają, mają doczynienia z zielskiem, z policją, czy mają z tego jakieś korzyści? Tak chwilę odprężenia i zapomnienia o wszystkich problemach póki towar się nie skończy. To wszystko nie jest w stylu X, ale nie wierzy w siebie i uważa, że przez nią tam trafili, że jest tą najgorszą. Oczywiście to nie jest prawda, ale nikt jej tego nie uświadomi mimo, żeby się jej mówiło jak wspaniała nie jest. Sama musi to zrozumieć, ale tak szybko z jej podejściem do tego nie dojdzie. Rozmawiałam  z nią i dużo jej uświadomiłam. Powiedziała, że postara się ogarnąć i zmieni towarzystwo bo nie chce trafić do ośrodka. Powiedziała mi, że nikt jej nie ufa z dorosłych i ja się nie dziwie. Jak dorośli mogą ufać dziewczynie, która ciągle jest na komisariacie policji, spisują ją albo przychodzi do ośrodka zjarana. Moim zdaniem dziewczyna powinna iść na jakieś leczenia do psychologa lub innego specjalisty bo dużo w życiu przeszła i nie umie sobie z tym poradzić. Jak myślicie uda jej się samemu z tego wyjść? 

xxskomplikowanaxx

Byłam dzisiaj w domu starców. Dla nas to może zwyczajne, ale nie dla tych osób, które tam przebywają. Ich dzień wygląda prawie zawsze tak samo, wstają, jedzą śniadanie, mają rehabilitacje, siedzą w pokojach, obiad, moment kiedy siedzą wszyscy siedzą i razem śpiewają, rozmawiają, mają deser, znowu chwila dla siebie, kolacja i tak kończy się ich dzień. Gdyby nie te rehalibitacje to dzień spędzają jak my, prawda? Jendak to tylko pozory i dziś się o tym przekonałam, pytanie jak? Dzisiaj gdy do nich poszłam byłam silna psychicznie, ale wychodząc płakałam. Może to dziwne, że wzruszyłam się tym, że tam poszłam i mogłam chwilę z nimi spędzić, wiem o tym. Byłam tam by złożyć im życzenia na dzień babci i dziadka mimo, że nie znam tych ludzi. Gdy zaczęłam mówić i widziałam ich twarze każdą po kolei obserwowałam przez pare sekund i to właśnie mnie zabolało, bo na ich twarzy gościł uśmiech, ale w oczach był smutek i tęsknota. Tęsknota? Tak większość z nich trafiła tam bo po prostu byli problemem dla swoich bliskich, więc oni ich oddali. Obiecywali pewnie, że ich odwiedzą, ale wątpie by to robili. Nie rozumiem ludzi, którzy oddają w to miejsce takich wspaniałych ludzi i niektórzy zapewne tylko mogliby im pozazdrościć, że mieli babcię, dziadka, tatę czy mamę bo wiele osób wychowuje się w domu dziecka i brakuje im miłości. Inni natomiast nie doceniają tego co mają, a Ci ludzie tam są samotni. Sama mam dużo problemów i swoich spraw na głowie, ale powiedziałam sobie, że będę ich odwiedzała częściej, ponieważ uszczęśliwiły mnie ich uśmiechy. Gdybym miała możliwość byłabym tam codziennie nawet całe dnie. Nie macie pojęcia jak bardzo ucieszyli się gdy tam pojechaliśmy i po prostu z nimi byliśmi. Ryczałam tam prawie cały pobyt. Gdy miałam już wychodzić podeszła do mnie drobna niziutka pani, porozmawiała ze mną przez chwilę osobiście po czym przytuliła mnie. Otworzyła moje serce i pokazała jak może uszczęśliwiać człowieka zwykły przytulas. Gdy spotkam kiedyś osobę, która oddała kogoś do takiego miejsca nie wytrzymam raczej i za pewne dostanie ode mnie niezły opierdziel. Pamiętajcie starsi potrzebują naszej opieki, albo chociażby rozmowy z nami. Kiedyś my będziemy jej potrzebowali. 

xxskoplikowanaxx